Most

Spokojnym spacerem szła Yuuki Tsugami, nie widziała nigdy matki, w dodatku za nią tęskni strasznie. Usiadła na ławce myśląc sobie o wszystkim co się wydarzyło tak naprawdę.

Nagle z cienia wyłonił się Morgoth.
Zauważył swoją córkę, więc podszedł do niej.
Położył dłonie na jej ramionach.
- Witaj córko.
Powiedział ze spokojem.

- Eee tata, co tutaj robisz ? - Odparła i była zaskoczona jego wizytą. No cóż musi być ostrożna teraz w danej sytuacji.
- Widzę że nudziłeś się hehe - Odparła śmiejąc się słodko i jak dzwoneczek po poranku.

Uśmiechnął się do córki.
- Stęskniłem się za swoją jedynaczką.
Powiedział.
- To już ojciec nie może odwiedzać swojej córki?
Zapytał.
Pogłaskał Yuuki po policzku.
- Tak przypominasz swoją matkę, że czasami mi się zdaje, że przede mną stoi sama Keiko Fujimoto

- Nie o to mi chodziło Ojcze, przecież możesz mnie odwiedzać nie widzę przeszkód - Odparła do niego uśmiechnęła się potem, jakoś ją dziwiło że pamięta o niej. Jak usłyszała o matce to uśmiechnęła się znów.
- Pewnie była piękna kobietą - Odparła do niego ze spokojem, błądząc oczami wszędzie nawet na beton.

- Sądząc po twojej minie i po uciekaniu twoich oczu na boki wnioskuję, że masz coś na sumieniu.
Powiedział przyglądając się uważnie córce.
- Mów co zrobiłaś.
Powiedział ze spokojem.
Nie miał zamiaru karać jej. To miał w zwyczaju tylko w stosunku do pracowników.

- A nic tato, właściwie myślałam tylko czemu nie pamiętam Mamy swojej jak wyglądała.. ale w ogóle to zdobyłam tytuł Liderki Bractwa Safir - Odparła do niego uśmiechnięta, czy ona ma coś na sumieni raczej nie, czemu miałaby okłamywać ojca.

Był pewny, że tutaj ją znajdzie. Znalazł. Ale nie tylko ją. Gdy Hiroki zobaczył mężczyznę stojącego obok Yuuki, zarzuciło nim na bok. Chciał się szybko wycofać, ale zdał sobie sprawę z tego, że na to już za późno. Jak gdyby nigdy nic przeszedł na drugą stronę, posyłając Yuuki spojrzenie p.t: "Ja tędy TYLKO przechodzę".

Spojrzał na chłopaka, który przybył tutaj.
Zignorował jego.
- Gratuluję w takim razie Yuuki.
Powiedział i przytulił ją do siebie.
- Mamy nie pamiętasz, bo umarła jak się narodziłaś. Umarła dając mi ciebie.
Szepnął jej do ucha.

- Ahh, rozumiem Tato, a pewnie tatuś taki młody możesz ożeniłeś się znów co ?! - Odparła do niego, śmiejąc się i tuląc do niego. Spojrzała na chłopaka, wiedząc że chciał przyjść ale przechodzi no cóż życie.

Oparł się o barierkę. Zaczął patrzeć na wodę, jakby to miało w czymś pomóc.

- Nie spieszy mi się, ale skoro mowa o ożenku to wiesz jakie są tradycje naszego rodu, prawda?
Zapytał.
Ignorował totalnie chłopaka. Najwyżej się dowie o staroświeckiej tradycji i tyle.
Czekał na odpowiedź Yuuki, by zacząć to co miał już powiedzieć pare minut temu.

- Tak tato mówiłeś mi i zapoznałeś mnie z nimi zawsze - Odparła do niego ze spokojem, nie chcę z kimś brać ślubu to niemożliwe nie chcę, co ja mam zrobić uciec zagranicę świetny pomysł.

Cmoknął sobie robiąc małą przerwę na myślenie.
- Właśnie umarł Pan Rodu Van Allenów pozostawiając w spadku swojemu synowi swoją firmę i rezydencje. Dawno temu, a dokładniej jakieś 20 lat temu oboje postanowiliśmy, że jego syn będzie zaręczony z moją córką. Mieliśmy czekać na stosowny moment, ale nie nadszedł i teraz facet nie żyje, a umowa została. Zaręczeni jesteście od twoich narodzin. Tradycyjnie zgodnie z regułami obu rodów.
Spojrzał na zegarek. Już czas...
- Powinien niedługo tutaj przyjść, bo miałem w zamiarze z nim porozmawiać o umowie. Ma na imię Ian i jest zdolnym chłopakiem.
Spojrzał na córkę. Wiedział, że nie będzie zadowolona z tego powodu. W szczególności, że dzisiejsze czasy już nie propagowały tego stylu wybierania małżonków.
Położył dłonie na jej ramionach.
- Nie chcę byś była nieszczęśliwa, więc jeżeli ten chłopak będzie cię odpychał to powiedz. Nie będę ciebie zmuszać do małżeństwa. Nawet nie na tym polega tradycja. Kobieta zaręczona z mężczyzną od chwili ich narodzin może ustalić ślub jeżeli poczuje się gotowa i uzna wybranka za "tego jedynego".

Usłyszał każde słowo. Zacisnął pięść na barierce. Nie dawał po sobie poznać, że jest zły. Nie wierzył w to, że Yuuki tak po prostu go zostawi po tym wszystkim, co powiedziała i zrobiła. Więc jest jeszcze cień szansy.

Pewien młody mężczyzna wolnym krokiem mijał ulice miasteczka. Dotarł w końcu do mostu.
Zauważył dwóch mężczyzn i jedną kobietę.
Podszedł bliżej, by zobaczyć ich twarze.
Spojrzał na Morgoth'a.
- Pan Morgoth Tsugami?
Zapytał.
- Jestem Ian van Allen.
Przedstawił się kłoniąc się lekko. Dobre wychowanie miał od dzieciństwa. No w każdym razie w domu i daleko od szkoły.
Spojrzał na kobietę, która stała obok i nie mógł uwierzyć własnym oczom. Piękna czarnowłosa dziewczyna o oczach jak złoto. Zaniemówił z wrażenia, lecz po chwili się ocknął.
- Pani jest zapewne Yuuki Tsugami
Powiedział. Patrząc jej w oczy pocałował jej dłoń.

Spojrzał na młodego Van Allena.
- Zgadłeś. Jestem Morgoth Tsugami.
Uścisnął mu rękę na powitanie.
- Tak, to moja córka Yuuki.
Już na pierwszy rzut oka widać, że Ian spodobał się Morgoth'owi. Idealna partia dla Yuuki. Jeżeli to co o nim słyszał jest prawdą to będzie w siódmym niebie.

- Tak jestem Yuuki Tsugami - Odparła ze spokojem, dlaczego ja muszę być tą małżonką tego chłopaka to normalnie okropne. Nie była fakt niezadowolona z tego i będzie musiała z tym walczyć lub uciec na koniec pięknego świata.

Widział niezadowolenie córki, ale postanowił zaczekać. Może zmieni zdanie?
- Właściwie wszystko już wiecie, więc nie jestem tutaj już potrzebny.
Powiedział.
- Żegnaj córko. Ucz się pilnie. Przyjadę na koncert w twoim wykonaniu.
Uśmiechnął się.
Skinął głową do Ian'a po czym poszedł sobie w swoją stronę.
[zt]

Otworzył usta w zdziwieniu.
No to nieźle go wrobili starzy.
Uniósł brwi i spojrzał na Yuuki.
- No to mamy zdrowo przechlapane...
Powiedział z uśmiechem. W głębi duszy dziękował jednak losowi, że ojciec nie wybrał mu brzydkiej dziewczyny. Miał nadzieję, że charakter miała równie wyrafinowany jak wygląd.

- Dobrze Tato - Odparła ze spokojem, widziała jak się dalej oddala. Poprawiła swoje włosy i spojrzała w dal morza z mostu.
Nie odzywała się na razie bo co miała mówić, młody chłopak jak zacznie to wtedy będzie dyskusja. Spojrzała nieznacznie na Lokaja swojego i odwróciła szybko wzrok.
- Na to wygląda, jestem za młoda na małżeństwo - Odparła ze spokojem widząc go.

Uśmiechnął się słysząc jej odpowiedź.
- Tak samo jak ja. Nie widzę siebie jeszcze w tej roli i bynajmniej nie będę nikogo zmuszał do małżeństwa.
Powiedział łagodnie.
- Z resztą idiotyczna jest ta umowa. Kto jeszcze na tym świecie wpadłby na geniusz by swatać swoje dziecko zanim jeszcze się narodzi.
Dodał.

- Mój Tata jest staroświecki, tak naprawdę nie wiem czemu to robi... w dodatku moja mama i Ojciec nie mieli żadnej umowy poprzez swoich rodziców normalnie pobrali się - Odparła do niego ze spokojem, wiatr delikatnie dotykał końcówki włosów, a świeże powietrze dawało aromat.

- Mój ojciec był maniakiem. Wszystkie tradycje świata były w moim domu. Teraz jest cisza i spokój...
Powiedział. Oparł się o poręcz. Spojrzał na niebo.
- Lepiej pewnie będzie jak się rozejdziemy i udamy, że niczego nie było, ale pewnie twój ojciec będzie nalegał na tą umowę. Chyba mam szczęście w nieszczęściu, że moi rodzice umarli. Nie będą mnie gonić.
Uśmiechnął się kwaśno.
Stracił rodziców, których bardzo kochał. Czuł ból w sercu, ale musiał żyć dalej.

- Hm wiesz, możemy zostać przecież przyjaciółmi, a przed Ojcem udawać że jest wszystko dobrze - Odparła spokojnym głosem, jednakże ten pomysł szalony, ale można spróbować ukryć ten problem umowy.