Sypialnia

Jest to dość prosty pokój, który służy dziewczynie za sypialnię. Ściany obite są czarnym welurem z białymi wzorami z cienkich linii, poza fragmentem ściany za zagłówkiem łózka, w której jest niewielkie wcięcie. Część ściany tam pomalowana jest na niebiesko, a druga obita ciemnogranatowymi poduszkami. Całość podświetlają niewielkie światełka, oraz dwie lampki po bokach łózka z czerwonymi abażurami. Łóżko jest niskie, owalne i złożone z plecionki podobnej do tej, którą można znaleźć we wszelkiego rodzaju koszach. Na nim znajduje się niewielki prostokąt obłożony jasnofioletowym prześcieradłem, z czarną kołdrą i dwiema białymi poduszkami. Po lewej stronie łóżka znajduje się niewielki stolik na którym nierzadko stoi filiżanka z poranną, lub wieczorna herbata i wazonik z kwiatami. Nieco dalej zaś pod ścianą stoi półokrągła komoda z ciemnego drewna, posiadająca jedynie szuflady z ubraniami, na niej stoi czarny radio budzik, jedno zdjęcie, czarny wazon z czerwonymi drobnymi kwiatami i szklana, wysoka kolba ze smukłą szyjka do połowy wypełniona wodą. Całą podłogę zakrywa zaś puszysta czarna wykładzina, oprócz jednej plamy w kolorze szkarłatnym. W pokoju tym znajduje się jedno jedyne okno przy drzwiach, które wychodzi na ogród i nie ma w nim więcej mebli, co sprawia, że jest on niezwykle przestrzenny.




Tego poranka Dziewczynę znów wyrwał ze snu głośny dźwięk budzika, który gryzł się niemiło z odgłosami przyrody dobiegającymi zza otwartego okna. Młoda Panna Katherine powoli usiadła przecierając zaspane oczy. Ubrana była w swą delikatną jedwabną piżamę w kolorze ciemnego granatu., która składała się z koszulki na ramiączka i krótkich spodenek. Cóż poranek jak każdy inny, choć każdy był dla niej względem innych dość niezwykły. Wszak nie widziała nic poza własnymi wyobrażeniami. Nie mogła zostać oślepiona, lub obudzona przez rażące promienie słońca. Choć zawsze chciała je zobaczyć. Za każdym razem gdy stawała, lub siadała w oknie i wystawiała doń twarz aby poczuć jego ciepło.

Ulżyło jej gdy wyłączył jak zwykle budzik. Ona sama miałaby z tym dość poważna trudność, a ten nieprzyjemny dźwięk doprowadzał ją po dłuższym czasie do furii. Był to przecież tak nieprzyjemny i drażniący odgłos, zwłaszcza dla jej uszu, które w tym wypadku były o wiele wrażliwsze od tych należących do zwyczajnej osoby. Powoli i ostrożnie usiadła wygodniej na łóżku tak, aby gdy mężczyzna ustawi tacę to co na niej jest nie wylądowało na pościeli. Wszak wypranie tego było nie lada kłopotem. Choć kimże on by był, gdyby nie byłby wstanie zrobić tak prostej rzeczy? Jeszcze nim wymienił skład śniadania była w stanie poznać po zapachu co jej przygotował. Musiała to przyznać, ze brzmiało i pachniało apetycznie, a i gdy ustawił tace czuła, ze jest świeże i ciepłe. Skinęła mu na dzień dobry, jak i na znak, ze dziękuje mu za posiłek gdy poczuła jego dłoń na swej głowie. Nie widziała jego twarzy, więc nie mogła określić jego nastroju. Przynajmniej nie tak. Ale po tonie głosu sądziła, ze wszystko jest w porządku. Tym bardziej, że ona sama obudziła się w dobrym humorze co sprawiło że nawet się do niego lekko uśmiechnęła. Gdy jadła śniadanie zaczęła się znów zastanawiać nad tym, ze choć chłopak służył jej już przez dwa lata, to nie miała okazji go bliżej poznać. Przynajmniej nie jako człowieka. Ale nigdy nie śmiała poprosić go o to.. Aby pozwolił jej na zobaczenie jak on wygląda za pomocą jej wzroku. Jej oczu, którymi były głównie palce.

-Bardzo dobre. Jak zwykle.- oznajmiła w końcu ostrożnie sięgając po szklankę z sokiem, gdy tylko skończyła jeść. Musiała bardzo uważać, aby nie zahaczyć o nią palcami i nie strącić jej z tacy.

To co zrobili jej rodzice przez fakt iż była niewidoma było i miłym objawem miłości i okrucieństwem zarazem. Wszak chcieli dobrze i za wszelką cenę starali się zapewnić córce bezpieczeństwo i wygodę, ale prowadziło to do tego, ze niemal nic dziewczyna nie mogła zrobić całkiem sama nawet jeśli chciała, a na dodatek była wręcz wieziona we własnym domu. Przynajmniej do jakiegoś czasu. Mianowicie do dnia gdy ja tu wysłano i sprawiono jej miły prezent w postaci owego opiekuna. Cóż.. Było to miłe, lecz z niewytłumaczalnych względów, przez cały ten czas nie mogła się z nim dotrzeć. Każde z nich starało się, lecz coś sprawiało, ze ich relacje nie były płynne i harmoniczne.

-Dobrze. Dziękuję.- mówiła spokojnie popijając powoli sok.
-A jaka jest dziś pogoda?- spytała niepewnie starając się podtrzymać rozmowę. Prawie każdy dzień tak się zaczynał. Może tym razem uda się zrobić o krok więcej niż wczoraj?

Dziewczyna zamyśliła się odstawiając szklankę i odruchowo poruszając głową tak jak gdyby się rozglądała, albo nad czymś myślała.

-A czy są chmury?- spytała nagle wbijając spojrzenie swych niewidzących oczu w mężczyznę. Czasem gdy tak robiła mógłby przysiądź, że ona widzi i dlatego tak patrzy. Cóż.. Spytała o chmury samej nie wiedzieć czemu. Przecież one nie miały zbytniej wagi co do tego jak się dziś ubierze. Tak naprawdę to nie widziała potrzeby zadawania pytania o ten strój dzień w dzień, ale.. może naprawdę było to takie istotne. W końcu co ona mogła o tym wiedzieć? Przecież była ociemniała. A stroje docenić mogą tylko ci co je widza.

Przez chwile naburmuszyła się gdy odpowiedział na jej myśli. Nie lubiła gdy ktoś bez pytania wchodzi do jej świata, choć wiedząc, ze to tylko on czuła się w miar bezpiecznie. Jednakowoż umysł był jej oaza. Mekką i idyllą. miejscem, które pozwalało jej na odpoczynek od problemów codziennego życia. Gdy wspomniał, ze nie będzie przy niej przez całe życie posmutniała, a gdy usłyszała zdanie o ubieraniu niczym lalkę oblała się lekkim rumieńcem. Przez chwile patrzyła swymi niewidzącymi oczyma w pościel, gdzie jakiś czas temu powędrowało jej spojrzenie. Relacje miedzy nimi były bardzo dziwne. Raz wydawały się wręcz.. Jak u pary, która jest już jakiś czas po ślubie, ale czasem.. Czasem zachowywali się jak całkiem obce sobie osoby, które spotykają się w pociągu, lub innym miejscu. Pomagał jej w tylu rzeczach.. Między innymi w ubieraniu i choć starał się nie wykorzystywać tego w wiadomych celach.. To mimo wszystko był tylko mężczyzna, a ona tylko kobieta. Choć pochodzili z dwóch całkiem rożnych światów. Wszak on był od niej starszym, prostym sługa, a ona.. Młodą Panną z dobrego domu. Dziewczyną, której zapewne rodzina wybierze męża i przyszłość. Gdy poczuła jego dłoń na swym ramieniu odwróciła ku niemu głowę i przez krótką chwile wyglądała na zaskoczona. Cóż.. Wyczuwała zazwyczaj każdy jego ruch i gest, ale teraz zamyśliła się i pozwoliła się podejść. Z jej ust wyrwało się odruchowo ciche ,,Ach.." Ale zaraz spojrzała na wprost z kamienną twarzą. Chciała strzepnąć jego dłoń, jednak coś ją podkusiło aby przesunąć ją w powietrzu w kierunku jego ręki.

Katherine zarumieniła się lekko, gdy poczuła, że nie tylko pozwolił aby dotknęła jego dłoni, ale nawet dosiadł się do niej i przytulił starając się ją pocieszyć. Według wszelkich zasad i prawideł nie powinien być tak pewny siebie i nie powinien pozwalać sobie na taką s poufałość ze swą Panią. Mimo to jego zachowanie sprawiało jej pewnego rodzaju przyjemność, której niem mogła wytłumaczyć. Chciała go dotknąć, ale zabrał tacę i wyszedł do kuchni. Spojrzała niewidzącymi oczyma w ślad za nim, ale usłyszała że wyszedł. Przez jakiś czas siedziała na łóżku po czym ostrożnie wstała i skierowała się do okna, kierując się zapachem zieleni i ciepłem słońca.

Dziewczyna odwróciła się nagle od okna i stanęła prosto. Traf zechciał, ze stanęła teraz tuż na przeciw niego. Czuła jak blisko niej się znajduje, gdyż wyczuwała jego ciepło i oddech oraz zapach. Słyszała też, jak powoli oddychał. Może nie widziała, ale rekompensowała to sobie pozostałymi zmysłami. Zawahała się przez chwilę. Zastanawiała się już tyle razy czemu mężczyzna wzbudza w niej tego rodzaju niepokój. Wszak powinna już się do niego przyzwyczaić. Był jej prywatnym lokajem od dwóch lat i jak sam wspomniał, pobędzie nim jeszcze jakiś czas. Poza tym Japońskie prawo i tradycja zakazywały relacji tego typu przed pełnoletnością, czyli dwudziestym pierwszym rokiem życia. Poza tym jakby ludzie patrzyli i co by powiedzieli, gdyby Panienka z dobrej rodziny.. Z Lokajem... Którego wcale nie zna.. To ją wciąż dręczyło. Spuściła głowę wbijając swe niewidzące spojrzenie w ziemię.

-Więc.. Chyba powinnam Ci zaufać i ubrać się nim przyjdzie późna godzina.- odpowiedziała starając się zachować spokój i powstrzymać od przemożnej chęci wysunięcia dłoni w przód, aby choć musnąć jego twarz.

Nie zdążyła zareagować, więc po prostu pozwoliła doprowadzić się do łózka, posadzić i odebrała od niego ubranie. Ostrożnie przesuwała palce po materiale gdy wyszedł z pokoju. W końcu westchnęła głośno i powoli zaczęła się ubierać. Musiała wprawdzie skupić się dość wyjątkowo na każdym fragmencie ubrania, aby założyć je poprawnie. Wszak dla kogoś kto nie widzi było to dość duże wyzwanie. Radziła sobie całkiem sprawnie, do chwili gdy przyszło jej zapiąć sukienkę. Nie mogła sobie z tym poradzić.

-Maximiliano..- rzuciła dość niepewnie w przestrzeń. Chciała aby jej pomógł, ale czuła się dziwnie gdy jej przy tym służył. Wszak arystokratów w wielu wypadkach ubierała służba, ale... Ale zazwyczaj służący od takich spraw był tej samej płci co arystokrata. W innym wypadku można było uznać takowego za... Cóż.. Za zboczeńca.

Dziewczyna siedziała spokojnie, choć gdy jej dotknął poczuła nagły dreszcz. Cóż. Mówi się, ze tajemnica podnieca i to chyba prawda. Chyba faktycznie to że należy do niej, a jednocześnie, ze jest dla niej zagadka było tak intrygujące. Kath słuchała oznak jego szczęścia przez kilka minut, by w końcu wykonać swój ruch. Odwróciła się w jego stronę starając się wyczuć jego oddech. Tak.. Tak aby być naprzeciw niego. Ostrożnie wysunęła rękę do przodu, gdy już uznała, ze jest w dobrym miejscu. Starała się skierować ją na jego twarz, ale nie uznałaby za porażkę, jeśli trafiłaby w inne miejsce. Po prostu chciała się dowiedzieć kim jest ten, z którym spędza w sumie każdą chwilę swego życia.

W pierwszej chwili chciała cofnąć dłoń, ale się powstrzymała. Przełknęła ślinę i zamknęła oczy. Ostrożnie wyciągnęła też drugą dłoń i powoli zaczęła sunąć palcami po jego twarzy. Oglądała go palcami tak, jak ludzie robią to oczami. Mógł czuć jej skupiony dotyk, na ustach, potem na policzkach, na nosie na czole i oczach, we włosach i na szyi, a także na ramionach i wzdłuż całej długości reki, aż do dłoni, aby w końcu dotrzeć do torsu, gdzie spoczęły jej dłonie. W tym właśnie monecie otworzyła oczy. Po takim ,,obejrzeniu" mogła wiedzieć o nim o wiele więcej niż by zechciał. Mogła wiedzieć czego nie robi, czego zwykle dotyka, jak o siebie dba, jak wygląda, czy dobrze sypia, czy jest zadowolony, przystojny, czy nawet.. do czego ma słabość.

Ręce dziewczyny przez dłuższy czas spoczywały na jego torsie, a ona trwała w bezruchu spoglądając swymi ślepymi oczyma gdzieś w przestrzeń. Zastanawiała się nad tym co z niego wyczytała. Analizowała to. Wolno i w skupieniu starała się odtworzyć w umyśle każdy fragment jego osoby, którego dotknęła. Po chwili sięgnęła w stronę jego twarzy. Trochę tak jak gdyby chciała sobie coś przypomnieć. Delikatnie przesunęła po jego policzku swymi palcami znów zamykając oczy.

Panienka Katherine mogła wyczuć to i wiele innych rzeczy. Bowiem gdy nie patrzy się oczami, można zobaczyć znacznie więcej niż gdy jest się zdrowym. Ona swymi palcami i reszta zmysłów mogła ocenić wiele rzeczy, mogła zdefiniować czy jest silny. Mogła powiedzieć co zwykł nosić i co robił zwłaszcza ostatnio. Mogła także powiedzieć czy zwykł często zaglądać do kieliszka i bywać z kobietami, lub też czy był wstrzemięźliwy. Jej palce zatrzymały się na chwilę na rozgrzanych rumieńcem policzkach, a na jej twarzy mimowolnie zjawił się uśmiech. Dziewczyna była wychowywana w typowo tradycyjnym domu Japońskim. Od dziecka uczono ją, jakie jest jej miejsce i jaka rola na świecie. Mimo to nawet ptak urodzony i wychowany w niewoli potrafi latać i pragnie zdobyć przestworza. Młoda Panienka nie miała kontaktu z ciągle nieobecnymi rodzicami, co tym bardziej sprawiało, że czuła pragnienie zmiany swego przeznaczenia. Jej dłonie znów się zatrzymały, lecz tym razem na jego ramionach, a oczy otworzyły. Przez chwilę trwała w bezruchu, aby znów zrobić coś niespodziewanego. Nagle ni stad ni zowąd przysunęła się do niego. W pierwszej chwili mógł pomyśleć, że chce go pocałować. Wszak jej twarz była niezwykle blisko jego twarzy i to nie tylko jak na relacje sługa i arystokratka. Jednakowoż po kilku chwilach stanęło na tym, ze dziewczyna wtuliła głowę w jego tors na wysokości mostka nasłuchując uważnie. Jakby chciała usłyszeć słowa mówione innym językiem.

Trwała tak w bezruchu przez jakiś czas, aby e końcu odsunąć się dość raptownie i odwrócić niewidzące spojrzenie. Chyba było jej troszkę głupio.

-Przepraszam. Wybacz mi proszę, gdyż nie powinnam.- powiedziała cicho przygryzając lekko dolną wargę. Było jej głupio i wstyd, tym bardziej, że czuła iż łamie tradycje i to wszystko co wpajano jej przez lata, jednak.. Powodowało to uczucie przyjemnego mrowienia i .. Czuła się tak dobrze.. Tak swobodnie.. Jak zdobywca, który odkrywa nowe lady.